Wydaje się, jakby Ozon zachwiał proporcje między tym, co zdefiniowane i jasne, a tym, co niedopowiedziane. Film nie zaskakuje oryginalnością spojrzenia, wniosków czy postawionych diagnoz. przeczytaj recenzję

Wong Kar-Wai poprzez swoją opowieść nie próbuje nikogo pouczać, o uczuciach potrafi mówić bez patosu i rezonerstwa, za to z odwagą, poetycką zadumą i, co zrozumiałe, z wielką czułością. przeczytaj recenzję

Agnès Jaoui z uśmiechem przygląda się swoim bohaterom i temu swoistemu „teatrowi życia codziennego”, w którym dominują stereotypy, chęć (przy)podobania się za wszelką cenę oraz terror wizerunku. przeczytaj recenzję

„Dogville” wzbudza rozmaite uczucia i stany: ulgę, konfuzję, pustkę, niepokojącą przyjemność… Na pewno nie pozostawia obojętnym i nie sposób spać po nim spokojnie. przeczytaj recenzję

No i mamy wydarzenie. Nareszcie w polskim kinie coś drgnęło, a Łukasza Barczyka chyba można z pełną odpowiedzialnością nazwać prawdziwym artystą. przeczytaj recenzję

Wyszedł film, który przypomina niepewny i nieśmiały chód pensjonarki - jeden krok do przodu, ale dwa do tyłu. Szkoda. przeczytaj recenzję

Dawno w kinie nie było tak wyrafinowanego filmu. Reżyser, Francois Ozon, dokonał rzeczy, która udaje się niewielu – stworzył oszczędną formalnie historię, fascynującą od początku do końca. przeczytaj recenzję